ما در منطقه مقاومت سیدا بودیم که ارتش ترکیه در ۱۷ آوریل ۲۰۲۲ به زاپ حمله کرد. به محض هلی‌بورن در بسیاری از تپه‌های زاپ توسط دشمن، فعالیت در تونل‌های جنگی سیدا آغاز شد. قبل از شروع حمله، کار ساخت تونل شدیدا در همه این مواضع در جریان بود. اگرچه امکانات بسیار محدود بود، اما تونل‌های جنگی شهید دوغان یکی از جاهایی بود که رفقا با هر مصالح و لوازمی که در دست داشتند بمانند تعبیر اینکه « با ناخن‌هایشان حفر می‌کردند» تا تونل دیگری و پنجره‌ای دیگر را حفر کنند.

قبل از اینکه دشمن به مواضع آنها بیاید

ارتش ترکیه مدت زیادی نمی‌توانست به منطقه سیدا روی بیاورد، زیرا در تپه‌هایی مانند کارکر و شهید ریبه‌ر که بخشی از رشته‌‌کوه غار بیریندارا هستند و در ساجا که در زاپ به منطقه میانی معروف است، گریلاها مانع از پیشروی ارتش ترکیه شدند. گریلاها در مواضع جنگی شهید دوغان از این فرصت به خوبی استفاده کردند. ظرف یکی دو ماه غار و استحکامات خود را که در ابتدا محل زندگی بود و شرایط فیزیکی آن چندان مناسب برای مقاومت نبود، تبدیل به تونل جنگی کردند. در آن روزها، یافتن کلماتی برای توصیف تلاشی که در آن تونل جنگی با سرعتی فراتر از اراده انسان انجام شد، بسیار دشوار بود.

از آنجایی که ارتش ترکیه نمی‌توانست از طریق زمینی به این منطقه برود، مدام با هواپیماهای جنگی و توپ به تونل‌ها که گریلاها در حال ساخت و ساز آنها بودند حمله می‌کرد. بسیاری از گریلاها هنگام کار در تونل در معرض فشار این حملات هوایی قرار گرفتند. در این روند هم فشار ناشی از این حملات هوایی و هم سرعت کار شدید بر بدن بسیاری از رفقا تاثیرات منفی گذاشت. جالب این بود که در هر گونه شرایط بر ساخت و ساز تونل هر چه بیشتر پافشاری می‌کردند، در هر باری که با مانعی روبرو می‌شدند بیشتر به پیروزی متمرکز می‌شدند. در طول اقامتمان در تونل‌ها و استحکامات جنگی شهید دوغان، حتی لحظه‌ای شاهد تردید، تضعیف روحیه و سوءظن پیروزی در آنها نبودیم. بنابراین، آنها قبل از رسیدن دشمن به مواضع آنها، در جنگ پیروز شده بودند.

ما (دریچه را) باز خواهیم کرد حتی اگر هر روز به ما حمله کنند

در آن روزها با شرزان ماوا روبروی دریچه‌ی خروجی عمومی برخورد کردیم که هر روز صبح مرتب توسط هواپیماهای جنگی بمباران می‌شد. دوباره با بمب ۲ تنی دریچه بمباران شد و به دلیل پر شدن خاک به داخل در مسدود شد. رفقا سعی می‌کردند دوباره دریچه را باز کنند. ظهر روز بعد در همان جا شرزان را دیدم. روز سوم، شرزان پس از بمباران هواپیما در همان محل بود. هنگامی که سعی می‌شد دریچه را باز کنند، امکان داشت که هواپیما دوباره بمباران کند و شهادت صورت بگیرد. وقتی می‌دیدیم گریلا‌ها هر لحظه با به خطر انداختن جانشان هم به ساخت و ساز این تونل‌ها و هم جنگیدن می‌پرداختند، در تحیر می‌ماندیم. ضمن ادامه کار برای باز کردن دریچه همراه با شرزان، وقتی که گفتم: «رفیق هر روز این دریچه را می‌زنند و ما هر روز سعی می‌کنیم بازش کنیم. اگر این در بسته بماند، چه می‌شود»؛ گفت: «دشمن نمی‌تواند تصمیم بگیرد که اینجا چگونه زندگی کنیم و بجنگیم. اگر هر بار این دریچه را باز نکنیم، به دشمن می‌گوییم: آنچه که کردی را قبول داریم. به همین دلیل است که اگر هر روز هم بزنند، آن را باز می‌کنیم».

سیدا دیگر یک موضع بسیار استراتژیک بود

پس از گذراندن روزهای اول حمله در آنجا، ما در حال حرکت به سمت منطقه جنگی در حال انجام در زاپ بودیم. رفیق شرزان و سایر رفقا در موضع شهید دوغان همچنان در آنجا به تدارکات خود ادامه می‌دادند. در ابتدا، رفیق شرزان و سایر رفقا هر روز می‌خندیدند و می‌گفتند: «این سیدا را که هیچ‌کس دوست ندارد را به قلعه مقاومت تبدیل می‌کنیم». سیدا منطقه‌ای بود که رفقا چندان نمی‌خواستند در آن بمانند، زیرا در سال‌های گذشته بیشتر در موقعیت یک جبهه عقب بود. به هر حال، میل به حضور همیشه در خط مقدم، لازمه اخلاق جنگی گریلا است.

امسال آتش جنگ به سیدا رسیده بود و این بار سیدا به یک موضع بسیار استراتژیک تبدیل شده بود. این بار همه خود را پیشنهاد می‌کردند که در سیدا بمانند.

قبل از اینکه به سمت زاپ حرکت کنیم، دوباره رفیق شرزان را دیدیم که در تونل به خاکبرداری مشغول بود. در گفتگویمان به او گفتیم؛ «رفیق، ممکن است اینجا یک مقاومت بسیار جدی صورت گیرد، اما اگر دشمن به اینجا بیاید، مسلم است که خیلی کند حرکت خواهد کرد. مراقب انفجارها باشید، زیاد در راهروها نمانید». گویا رفیق شرزان می‌دانست که چند ماه بعد چه اتفاقی خواهد افتاد،  و گفته بود که «در ورخله، مام رَشو، در شهید شاهین هم این انفجارها صورت گرفت اما باز هم ما برنده بودیم. ما مصمم هستیم، حتی اگر از بمب اتمی استفاده کنند، دست از این مواضع برنخواهیم کشید.

۱۵ ماه در تونل‌ها مقاومت کرد

بنا به گزارشی که از سوی گریلاها داده شد باخبر شدیم که رفیق شرزان ماوا در تاریخ ۴ ژوئیه ۲۰۲۲ در مواضع جنگی سیدا بر اثر بمب‌های هسته‌ای تاکتیکی به قتل رسیده است. به محض شنیدن نام شرزان، به یاد عزم او و لحظه‌ای که یک سال پیش گفت: «حتی اگر از بمب اتمی استفاده کنند، دست از این مواضع‌مان برنخواهیم کشید» افتادیم. هوال شرزان ۱۵ ماه بدون اینکه حتی نور خورشید را ببیند در برابر مواد شیمیایی، تانک‌ها، توپ‌ها، هواپیماها، بولدوزرها و فراخوان‌های تسلیمیت ارتش ترکیه مقاومت کرد. هر وقت که می‌خواستند می‌توانستند آنجا را ترک کنند. چنانچه ترک‌ها هر روز تبلیغات دروغین انجام می‌دادند آنها «در غارها گیر نکرده بودند». هر وقت می‌خواستند می‌توانستند بیرون بیایند و این سنگرها را ترک بگویند. با این حال، فدائیان آپویی مقاومت‌گر به خوبی بر مسئولیت‌های خود واقف هستند. این وجدان گریلایی و مواضع شرافتمندانه آنهاست که نمی‌گذارد دشمن پیشروی کند. آنها نه به دلیل اینکه در محاصره قرار داشتند، بلکه آنها بدلیل اینکه به نفع مقاومت و آزادی ترجیح کردند و احساس مسئولیتی در راستای صیانت از کرامت خلق کوردستان داشتند، مواضع خود را ترک نکردند.

مقاومت در سیدا همچنان ادامه دارد و اگر ارتش ترکیه به این جنایات جنگی ادامه دهد، ممکن است در آینده شاهد شهادت‌های دیگری در آن مواضع خواهیم بود. به همین دلیل است که باید در کنار این گرانقدرترین فرزندان کورد قرار گرفت که جان خود را برای حفاظت از آینده و سرزمین خود تقدیم کرده‌اند.